Seeking Happiness/Mutluluğu Aramak

Genelde insanlar mutsuz olduklarında yazarlar ya... Bu blogun öyle olmamasını istiyorum. Evet yeri geliyor günlerce ağlıyorum. Yeri geliyor sıkıcılıktan ve sıkılmaktan ölüyorum. Ve herkes gibi hep ama hep mutluluğu arıyorum ve onun için dua ediyorum.

İşte şu an tam da öyle bir noktadayım. Mutlu bir yerlerde zıplıyor, dansediyorum.

İşle ilgili ufak da olsa bir fırsat yakalamanın getirdiği umut kıvılcımlarının yanı sıra...

Nerdeyse  en son ortaokul - lise yıllarında kalbimde uçuşan kelebekler geri geldiler.

Her çıkışımızda "şu an çok mutluyum ve bundan daha iyisi olamaz/olmayacak" diye düşünüyorum ama bir sonraki çıkışımızda kendimi daha mutlu ve daha şaşkın buluyorum. Kelebekler de ilk başlarda kozadaydılar sanki. Şimdi gittikçe büyüyorlar. Kanatlarını daha yüksek bir hızla çarpmaya başladılar.

Şu an bi sürü saçma sapan kişiyle saçma sapan şeyler yaşadıktan sonra çölde vaha bulmuş gibi hissediyorum. Geçmişte çıktığım herkes saçma ve gereksiz geliyor. Umarım o da öyle hissediyordur.

Evrenin sihirli bir şekilde bize yardım ettiğini hissediyorum: İnanılmaz yağmurların yağdığı ilk akşam çıkışımızda biz güzel bir restoranda tam da cam kenarında yağmurdan hemen önce oturduğumuz masamızdan denizi izliyor, yağmurda boğazın ayrı bir güzel olduğunu düşünüyorduk. Biz dışarıyı seyrederken neredeyse fırtına vardı. Çıkışta ise yağmur dinmiş, yollar ıslak ve ıssızdı. Kendime bir araba reklamındaymışım gibi hissettim. Çok sihirselseldi...

Dün gece ise yemek sonrası sahilde gezip bankta otururken elini üşüdüğüm için omzuma attığında hiç çekmesin istedim bir yandan kendime yanıma ceket aldığım için kızarken:)

Umarım benim kelebeklerimin etkisi onun kalbinde de yer buluyordur. Umarım işlerim de yolunda gider. Umarım... Dilerim...

-------
Generally people writes when they are unhappy. I don’t want this blog would be one of these sad blogs. Yes we all cry some of days. We all get bored and are boring sometimes. And like all we  are seeking happiness I’m too and I pray for it.

At this point I’m just at this happy place. I’m jumping and dancing in the air.

Besides getting a little hope sparkles for job promotion…

The butterflies which I never see since junior high school, came back. At every date, I’m thinking “I’m so happy and this would never be better than right now.” But the next date it is getting better. I’m finding myself happier and amazed. At first butterflies were in cocoon. They are growing more and more now. And they started to flap faster.

I really feel like I found oasis in a desert after living that crap. Everyone before him seems so meaningless. I hope he feels the same too.

I sense like universe is magically helping us.